Özlem

Çocuk olmayı özledim anne!
Ve uçmayı; boz bulanık hatıraların kızıllığında.
Ve bir balık gibi süzülmeyi anne;
Gözyaşında boğulmayı...

Çekingen gülüşümün ağlayan yanındayım şimdi.
Ve çocuksu koşuşların yılgın bacaklarında.
Kirlenen yamaçlarındayım ufuksuz hayallerimin,
Saf bakışım kin kokan nazarların karanlığında.

Çocuk olmayı özledim anne!
Sabahını getiremediğim bayram öncesi geceleri,
Ve yırtık ayakkabılarımı; yılların törpüsüyle eskimeyen...
Yanağıma uzanan, emek kokan, sen kokan ellerini.

Güneş ısıtmıyor artık resimlerdeki kadar.
Gülen gözler solmaya üz tuttu yıpranmış kâğıtlarda,
Çiçekler kokmaz oldu, duruşları bile sopsoğuk.
Ve gülmüyor artık,
Çizdiğim gökkuşağının altındaki o neşeli çocuk...


14.06.2004 ? Saat: 18.10