Özlem Oldu Tek Yoldaşım

Canımın bu kadar acıyabileceğine inanmazdım,
Hayallerimi bir çift göz uğruna harcayacağıma da,
Ya da...
Şarkıların,şiirlerin...
Ayın,güneşin....
Gündüzün,gecenin...
Günbatımından şafağa,hep birini hatırlatacağına,
Ben hiç inanmazdım...

Fakat oldu işte,hiç hesapta yokken aşk çaldı kapıyı,
Ne de olsa bu kör Erosun oku,bilmez zamanı mekanı,
Lakin bu sefer gönül şaştı bu kırk yerden kilitli kapıyı çaldı.

Alışmak çok kolay olmuştu da bu kıymet bilmeze,
Yazık ki unutmak,imkansıza eşitlendi sözlüğümde.

Kokun sinmiş yastığına sarılıp uyumaktan bıktım,
Herkesi sana benzetmekten,sen sanmaktan da,
Ya da...
Kış olmasından hep mevsimin,
Rahat vermemesinden hayalinin,
Hep bana batmasından dikenlerin,
Bu dünyanın alacalı yalan sevdalarından bıktım.

İşte böyledir bu bedbaht hayatım,bu sıralar ben...
Yarım kalmış bir sevdanın,karlar dolu eteklerinde,
Cüzzamlı bir yolculukta,kırık kanatlarla ilerliyorum,
Ne son bir resmin kalmış cebimde,ne umutlar,
Ne de''bari onu bıraksaydın''dediğim hayalin burada,
Güvercinler bile yok artık,uçmaz sensiz avuçlarımda,
Bu yolda tek yoldaşım,özlemdir artık benim.