Özleme Çarmıhta Han

bırak cıcığı çıksın
sevginin
nasıl
olsa
kimin
umrunda kimin...

sevginle kalırsın daima
yapayalnız
tek
başına
görünenler kuru kalabalıķ;tır hep
ne canı vardır ne ruhu
mekan da bir nevi
zamana
celp...

geçmişe mazi derler
gelecek ise meçhule gebe
iki arada
bir dere de,
sen
yaşam de ben ölüm
gerçek hakikatta zulüm...

çeken bilir çekmeyen keyfe paşa
on parmağında on hüner
zevkinle en başta
teselliye
ne
gerek
gel zaman git zaman
özürlü sevilmek karşılıksız çek demek...

cezası hasrette duman
özleme çarmıhta han
toplanmış umutlar
etleri sıyrılmış
kemiklerini sayıyorlar
geriye kalan ne varlık ne yokluk
kendi için de
tökezleyen
koskoca bir boşluk
bir yere varsa
ne
fayda artık...

(Berlin,29.11.2016)