Özlemi Bilirler Mi Babam..!

Yokluğunu neyle anlatabilirim? Bilmiyorum babam!
Özlemim nasıl dökülür dudaklarımdan...
Gözyaşlarımla anlatsam acaba anlarlar mı?
Benim babam toprak oldu desem... İnanırlar mı?

Yokluğunu her gün nefes gibi içime çektiğimi bilirler mi babam!
Aklımdan çıkmayışını seninle son konuşmamın...
Küçücük bir çocukken hasreti öğrettiğini hayal edebilirler mi?
?Kızım? kelimesini duymayı o kadar özledim ki...
Bu özlemi tarif edebilirler mi?

Bizim için koskoca bir ömrü harcadığını
Hayat boyu mutluluğumuz için çalıştığını bilirler mi?
Dünyanın en zengin insanı olsam da senim eksikken mutlu olamayacağımı
Babam yüreğimin acısını onlar da çekerler mi?

Adın her anıldığında içimde tarifsiz duygular oluşur...
Güz yaprakları gibi dökülüşün gelir aklıma!
O gururlu bakışların gelir...
Hüzün bulutları çöker yüreğime. Yağmurlar yağar gözlerime...
Ben babamsız kaldım, eksik kaldım, bu acıyı görürler mi?

Nasıl özenirim dostlarıma, arkadaşlarıma
?Baba? diyen bir çocuğa nasıl imrenirim...
Yıllar oldu o kelimeyle sana seslenemedim
?Babam?desem acaba cansız bedenin sesimi işitir mi?

Hayat denen oyuna eksik başladım ben, babamsız!
Küçücük bir çocuktum, anlamazdım ölümden...
Ölüm babamsız kalmak demekmiş işte o zaman anladım, kaçamadım kaderden!
Arkamda babam var diyemedim bir kez olsun, hep bahtsızdım! Hep bahtsız...
Küçücük çocuklar ölüm nedir bilirler mi?

Unutuldum sanma babam! Küçük kızın seni unutmaz...
Sen olmasan da yanında, o seni bir kez olsun aklından çıkarmaz...
Gözlerinde yağmurla yüreğinde hüzünle taşır seni...
Hem insan sevdiklerini yıllar geçse de yüreğinden silebilir mi?