Özlemim

Nerede bir ayrılık türküsü duysam
Derin kederler içinde sarsılırım nedensiz,
İçin için ağlarım kendi kendime düşünerek ve acıyarak terkedileni
Aslında ağlamam kendimedir,
Yalnızlığıma...

Nerede,
Babasının elini bırakıp arkasından koşan bir çocuk görsem
Paniğe kapılırım bilmeden.
Bağırarak engellemek isterim çocuğun gitgide uzaklaşmasını
Aslında kendi çocukluğumdur tehlikede olan
Bir anda bırakılıp, terkedilip, bir bilinmezde kaybolma korkusudur içimde bulutlanan,
Hissederim...

Düşünürüm çok zaman,
Akıp giden kalabalıklar içinde ne dramlar yaşanır,
Tek ben miyim çaresiz;
Tek ben miyim soğuğun buğusunda camlara yanlızlık görüntüleri çizen
Hayallerimde yaşattığım korkunç canavarların saldırıları karşısında korkup
Sinen ve çareyi yatağın içinde büzülmekte arayan.
Titrerim...

Aslında,
Korku sinmiştir bütün kemiklerime
İçin için çatırtısını duyarım bedenimin her bir köşesinde
Azarlanan, itilip kakılan, horlanan küçücük çocukların, hele birde tokadı yiyince
Karmakarışık olan küçücük dünyalarını görüp
Yüreğim burkulur, ağlamaklı olurum
Kendimedir aslında bütün serzenişlerim.
Üzülürüm.

Nerede,
Bir yalnızlık öyküsü okusam,
Ta içimde duyarım zamanın karanlık dehlizlerinde kaybolan
Ve çaresiz ormanlarda dolaşan minik kızın dramını.
İçim ürperir,
Kendi yalnızlığıma dalarım nedensiz.
Burkulurum.

Bir kıyamet korkusudur içime doğan,
Büyük şehirlerin dev binaları birer ejderha gibi üzerime gelir beni yutmak için
Onlardan uçarak kurtulmak isterim,
Ve çırparak kaçmak isterim olmayan kanatlarımı
Yere düşerim,
Yok olurum...

Nerede bana bakan insanlar görsem,
Onlardan kaçmak isterim.
Ve kurtulmak isterim herşeyden,
Kimseler beni görmesin, birdaha da hiçbirşeyden korkmaz olayım ,
O gökyüzüne uzanan binalar üzerime gelmesin,
Yalnız kalmak isterim...
Yalnızlığı ben isterim üstelik bu sefer,
Mutlu olurum...