Özür Dilerim Anne
bazen
bulanıyor aklım
anlayamıyorum napıyorum ben
bakınıyorum etrafıma
boş boş
saf saf
barizdir ki bazı şeyler kafamı kurcalıyor
dolu zihnim durgun çürük kalbimle
oyunlar oynuyor
alay ediyor adeta
ne kadar istesem de
susmuyor içimdeki çığlıklar
bir kâbus zehir ediyor uykumu
korkarım ki anneciğim
senin bu masum biricik evladın
kaybediyor yaşam umudunu
kayıp gidiyor ellerinden
ilk goz ağrın
ne senin ne de benim elimden
gelmiyor bir şey
memnun değiliz elbette ikimizde
fakat bu illet yalnızlık
ağır geliyor artık benim bünyeme
özür dilerim fakat anne
ne aklım ne kalbim
dayanamıyor bu çaresizliğe
Hepimizin belirli yaşlarda tecrübe ettiğimiz duygular. Bu dünya; sorgulayanlara, zihnini taze tutanlara, yerinde duramayanlara ağır gelmiştir çoğu kez. Ot gibi yaşamak varken zehir gibi solumak gerçekleri. Her kişinin kârı değildir. Ama bu halimizi güzel bir sevgiyi, inanca ve umuda dayamazsak içimizdeki çukur büyür büyür ve bizi de yutar ansızın. Duygularınızı cesaretle yazdığınız için ve özellikle samimi oluşları için kelimelerin can-u gönülden tebrik ediyorum. Ben böyle anlarda Tarık Tufan' ın söylediği bir sözü hatırlarım hep.
" Ve ALLAH yeniden başlayanların yardımcısıdır..." Umudunuz, direnciniz, gayret ve duanız daim olsun. Sevgiler, selamlar Görkem kardeşim.
İntihara meyilli dizeler...Umuda sarılın ve yaptığınız gibi anne sıcaklığına.