Palyaço,

Elimde kalan son umutlara bakıyorum
Biraz olsun içten gülebilmek
Birazda bozabilmek suskunluğumu
En kalabalıklarda yalnızlığımın
Son umutlarımın istediği
Son dilekleri.

Birer birer kayboldu önüme aldıklarım
Geride bıraktılarım nereye gittiler?
Hangi dalgada eridiler kimbilir
Bir ilkbahar gününün neşesiyle
Sahilde yürüyen,bu kirlenmiş dünyada
Üzerine sıçramış çamuru
Bir nebzede olsa temizlemeyi düşünen
Birinin takılacak ayakları
Düşecek ardından benim gibi taşlara
Eline yüzüne bulaşacak artık
Artık yapacak birşey kalmayacak
Efkar dolacak ansızın yüreğine

Bir aşka mı yoksa bir hayata mı üzülmek
Daha fazla yakar canı
Yalnızlık mı daha zordur gecelerin
korkunç sesinde
Yoksa ayrılık bir bulut gibi kapatır mı güneşleri
Ki ben; yalnız hayatı ve terk edilmiş sevdaları
Aynı kadehten içiyorum
Ben doğduğum ilk andan bu yana ağlıyorum
Doğduğunda ağlamaz kimileri
Kimileri çok daha fazla mutluyken
Her zaman benden
Gözyaşıdır tebessümlerim palyaçoluk yaparken...