Palyaço Çiçekleri

sustuk

suya hasret ülkelerde, suyun sesini..

mavi kanatlı uykulardan uyanalı çok oldu

kekre bir fısıltıda,

yüzümün ormanlarına dökülen

yaşlarının alacakaranlık mateminde

bazen yüreğime yağan yağmurda

bazen pencere pervazlarından süzülen buğuda

kırgın yüzümün çorak iklimlerinde

diz bağlarımın ipleri çözüldü say

say ki herkes doğru da ben yanlışım

say ki yasak elmayı ben yemişim de

sürgün edilmişim gözlerinin yosun kentinden ..

ecnebi bir türküydü yaşamak oysa

suyun giderek azaldığı

"kangren dudaklarını günde sadece bir kez değdirdiğin, "

hırçın ve mavi ter damlalarını yudumladığın

yeşil karanlık gecelerin

boran yemiş göğsünden,

hiç söz etmeyeşimin izdüşümünde saklıydı

aklıma kaçan şizofrenin al zılgıtları..

belki duyuyordur sesimizi tanrı

ki

duyuyorsa sert sapakların sarışın düşlerini

bilir

boğazımda büyüttüğüm pesimist palyaço çiçeklerinin,

genzimi yakan reyhani tadını

sende bilirsin!

ölüm sığmıyor hiç bir kalbin

karanlık odalarına

ve

güzeldir elbet ölen sen isen şayet..

oysa sesi varsa suyun tadı da olmalı

ve dokunmalıyım yalnızlığın gölgesine dilediğimce

kırgın yüzüm utanmamalı aynadan

her güz içerimden binlerce filiz sararıp giderken

aklımın mahzeninde şarabi gülüşleriyle

binlerce süvari melek ,

vurur saklı kentimin varoş kıyılarına mızraklarını..

çürüyen tenimin kül yangınlarında

gözlerimin nehrini yaran efsunlu çevgenin yoksa

ve varamıyorsan bahşedilmiş topraklarıma

soğanımda sarmısağımda senin olsun

birlikte tadamıyorsak ölümü,

çıkar ver yalnızlığımı bağrından

gideyim tanrının unuttuğu diyarlara..