Pandora'nın Kutusu ve Aşk

unutulmuşların mezar başında elimde çiçeklerle duruyorum

ve kendimi inanılmaz derecede aptal hissediyorum

ve bilgisiz, sonra diyorum ki elbet bir bildikleri vardır

siyah bir kedi bir mırıltı ile geçiyor yanıbaşımdan

şimdi ne olacak

savaşın tüm ızdırabı sonrası

sonrası mı

sulh ve barış gelecek diyorlar

peki kayıtlardan silinen isimlere ne olacak

bu kadar olumsuz rüzgardan sonra

kendimizi ne zaman huzur içinde bulacağız

bu günlerin gidişatına baktığımda

bu yüzden hep susmayı sevdim

ağlamayın çocuklar, bahar yakın desem de

belki öfkeleniyorsun ve öfkeleniyorsun

ağlıyorsun, sonra susuyorsun ve susuyorsun

musallat oluyor umutsuzluk kemiklerine kadar

ve sonra izlemeyi tercih ediyorsun uzaktan sessizce

onlar daima birbirlerine ağır kusurlar bulurken

sen kardeşlikten, insanlıktan bahis ediyorsun

zavallı Don Kişot'un hikayesinde gibi

çok hızlı gelişiyor her şey ve endişen de

bitsin artık diyorsun, neyi paylaşamıyorsunuz

petrol kuyularını mı, bu benim umurumda değil

sanırım bu yüzden sessizliği seviyorum...

sulh ve özgürlük vaat ediyorlar

belki diyorum başka bir hikayede

başka bir evrende...

ve aklıma sen geliyorsun, tüm olumsuzluklara rağmen

bahar yaklaşırken bile kalbim sensizlikle üşüyor

buz kristalleri gibi mazinin parçalarını hatırlıyorum

ipeksi saçlarını okşuyorum

sonra sana bir gül sunuyorum

biz zaten barışı bulmuştuk

aynı aşk dilini konuşurken

güneşin altın saçları altında

petrol ve maden sahalarının üstünde

filizlenmişti papatyalarımız

çocuklar oynuyordu yemyeşil çimenlerde

renk, ırk, dil, din ve isim ayrımı yapmadan

ve diyorum ki hepimiz çocuk kalmalıydık

çocukların gözünde, güller, laleler ve karanfiller hepsi de çiçek değil mi?

onlar ise Pandora'nın kutularını açma peşindeyken

bize bir umut ışığı görünüyor, bir zerre parçası kadar olsa da

sulh, sen ne güzelsin diyecek kadar çocuk kaldı ruhumuz

ve sen güzel kadın, bil ki sonumuz her ne olursa olsun

sonsuza kadar seni seveceğim...