Papatya Yaprakları

Papatya yapraklarını koparmakla geçmez bir ömür
Bırak yapraklarını koparsın bir gönül
Belki de kalbin akar sevdaya kalırsa hür
Sevda ki yaşamın insana verdiği en güzel ödül

Sal saçlarını,çık kırlara,doru atları sür
Bırak yaksınlar seni,sen ol düşen kül
Hatalar insan için elbet üzülür
Mutluluk ellerinde haydi sende gül

Bak kırlara çiçekler binbir narin tür
Kimi menekşe sever,kimi de deligül
Çiçekler kadar insanlar da özgür
Göster renklerini kıskansın sümbül

Çık tepelere,bağır en yüksekten,en gür
Bir gün kalkarsa gönlünü örten o tül
O eşşiz yüreğin elbet görünür
Düşer peşine o zaman kırmızı bir gül

Beyaz gelinlik üstünden nasıl da dökülür
Sen şu güzel geline eşlik et bülbül
Vakti saati gelince elbet ölünür
Bütün ömür zaten bir nefeslik kül.