Paris Akşamı

Yeni yağmurlar yağıyor,
Gökyüzü eskisi gibi,
Karanlık,
Aklımın sarhoşluğu
Ve
Kalbimin burukluğu…

Bir tek Paris ayık!
Sokaklar sırılsıklam ıslanmış
Parklar perdelerini kapatmış
Ne Paris’i sevebildim
Ne Sen’sizliği…

Gelirken umudum çoktu
Bulurum diyordum
Yürüdüm Sen boyunca
Hem gün ışığında
Hem alaca karanlıkta,
Sen, belli ki sensizdi
Tıpkı benim gibi…

Laseine aşkına!

Geçmişteki aşklar hatırına
Saygı duyduğum Sen’i
Sensizlikle mühürlemişiz
Hiç farkında değilim!
Bunu yeni anladım…

Sabahın beşinde
Elbette, sarhoş biçimde,
Kıyı boyu adımladım
Yoruldum, adımladım
Susadım, adımladım
Yılmadan adımladım!

Yüz yılları araladım adımlarken,
Ne büyük aşklar vardı
Geçmiş yaşanmışlıklar içinde
Sen vardın Sen’in içinde
Kalbinde atan o aşkta
Yine sen vardın sonbaharda
Sen’in damarlarında!

Sen’i selamladım
Gülüşürken kargalar
Senden bahsettim son kez
Saçlarımı dağıtırken hafif bir rüzgar
Sarılıp düşerken damlalar
Tutamadım hiç birini
Kayıp düştüler,
Hayatımdan çıktılar
Senin gibi…

Hatırla, nasıl gitmiştin
Nasıl yaralamış
Nasıl karalamıştın
Sevdamızın üstünü!
Yarım kalan şarabını
Sallanan masadan düşürüvermiştin
Paramparça olmuştu kadehin
Onu bile görmemiştin
Kendimi görmüştüm parçalarda
Champ Elysees karanlıktı
Koşmuştum bir aşağı, bir yukarı
Yalan olmuştun
Yalan olmuştuk o Paris akşamında…