Parya

ellerim iki vebal taşıyor yazdan kışa

üşümeselerdi düşürmeyecektim emanetini

korkuttu kalbimi gidip dönememenin endişesi

parkamın yırtılan cebine dönmüşüm arkamı

bir yağmur gibi ansızın geceye yürüyorum

sen ise bir aydın havası tutturmuş gidiyorsun

ağladığın her anı anlıyor ayrılığı içimde taşıyorum

düşün ne kadar yol varsa katlettiğim dündür

kahrettiğim her gecenin ardından mutlu bir gelecek

kesinlikle alnından vurulacak kırmızı bir güldür

çünkü dalgın gözlerle uzaklardan baktığım

denizin saçlarına düşen yıldızları ağlatırken zaman

kırk katır mı kırk satır mı bilemiyorum amma

kaynayan tüm cadı kazanlarının sebebi benim

böyledir işte kıymetsizlik doğuştan yafta

nasipsiz bir tutam çörek otuyum varlıksız ruh

asırlık çınarlara sevdalı yaz yağmuru mantarı

bilmez misin içimde prangalarına aşık bir adam var

odamda güdük midillileri savaşa hazırlayan çocuklar

sorup durma artık olsa söylerdim Allah için

Ankara’da bilinen tek masum yok sevgilim

aç kalınca atını çok bulunca bahtını yiyen

uzun zaman önce yoldan çıkmış

şirin mi evet şirin bir halk kahramanıyım

haymatlos düşlerin kurgucusudur aşk

olsun bazı kaybedişlerin kazancı sonsuzluk olur

ne para ne mal ne mülk eni konu kendime

ısrarla şiir sevdalısı bir ülke istiyorum