Penceresi Yok Unutulmuşluğumun

Olur da bir gün

omuzumda uyursun umuduyla,

ben hep

iki kişilik biletler alırdım

tüm yolculuklarda.

Hani dünya

üç günlük diyorlardı ya her defasında,

işte sen beni

üçüncü günün sonunda anladın hep Sofia...

Penceresi yoktu unutulmuşluğumun,

içim

dışımdan da hüzündü dökülüyordum.

Bu kaçıncı uğurlayışımdı

kırgın mevsimleri içimden

inatla

senden habersiz

yetim düşler büyütüyordum…

Dikiş tutmuyordu yaralarım yokluğuna,

ne vakit kapansa gözlerim

kıyılarımdan vurulurdu göçüm

nicedir

öpmüyordun uzaklara dalışımdan

kayıptı gökkuşağında renkleri

seni sevmişliğimin.

Sevdiğim türkülere sağırken kulaklarım

suya girmeyince 

hiç boğulmam sanıyordum.

Çaresizliğin hangi diliyse bu

gitmeyi kafasına koyan

kalmaya niyet etmez bilirim.

Elveda adlı bir kurşun var bakışlarında

kemiksiz diline yapışmış hissiz cümleler

sen en iyisi

barış aynada gördüğünle

yeni ağaçlar çiz gözlerinin kuşlarına

yüzüne açılmayan

tüm kapıları duvar say

çünkü yüreğin en hüzünlü ülke...

Alış kendine

uçurum kenarlarını mesken edinmeyi.

iç sesini aç yalnızlığının

toyu değilsin artık

terk edişlerin vakitsizliğine

bu kaçıncı

kendini alfabeden aşağıya atışının

bırak da

notalar ezberlensin kirpiklerinden

dudağının kıvrımlarında biriksin suskular

sesin

kendini ihbar etsin

dönüş biletsiz yolculuklarda...

İçinden geç

bir gece yarısı şiirsel kentlerin

yasla başını

acımsı türküler eşliğinde puslu camlara

nasılsa molalarda

irkileceksin

soğuk suyu yüzüne çarpınca.

Bir bardak

çay yudumla genzine yabancı.

toparla

ağzına gelen bütün kırılgan sözcükleri.

‘’gitmediğin yol senin değildir’’ diyen şaire aldırma.

hıçkırıklarını as

parça parça

tüm incinmiş ağaç dallarına.

Nasılsa

insan

kendi hikayesinde bulur kendini

eninde sonunda!