Peş Peşe Aşk

Kurmaca bir metindi sanki sevdam
Alabildiğine yorgun,
Ve bir o kadar da uyumuş, uyanmış, terk etmelere susamış
Dram sahnelerinden daha acı bir sahne ile
Yüzümde yer alıyordu senin hüznün
İçime akıttığın sevdanın bir örneğiydi sanki
Dinmek bilmeyen bir ruhun bedeninden ayrılması gibi
Bıkmış, çaresiz ve bir yüreğin acılı bakışları
Bu metnin ortasında yer alan kara bir lekeydi

Kayan zihinlerimizi birer bez parçasına bağlayıp
Sanki kundaklanmış havası vererek gidiyorduk bile bile aşka
Ben sen olduğun için gidiyordum
Sen ise yine terk etmek için yer bulmuş havasında
Bile bile aşka açtığım kalbimin ortasında
Ve yine sen bütün bunlarla gidiyordun
Yaptıklarına, söylediklerine, terk etmelerine, şuna-buna
Belki de inadına susarak
Diline suskunluk verip olabildiğince gidebildiğin yere gidiyordun

Tazelenmiş bahar gibi savruluyordu gönlümün taa içi
Sen sen diye, inliyordu her gece yarısında
Anlamıyordun
Anlamayı bile istemiyordun
Sonsuz bir yolculukta tek başına kalmak gibi
Sessiz sedasız kuyularımdan aşkımı çıkartır gibi
Ellerim zorlanıyordu bu sabahta
Ayaz fikirlerim aklına hürlük istiyordu
Kendine huzur
Aşkına sahip çıkacak yürek istiyordu
Sensizlikte çaresiz kalmış sokak lambasının altında
Sana dair metinleri dile getiriyordu
Kurmaca da olsa seni anlatmayı diliyordu içinden
Anlamıyordun
Belki de anlamayı seçmek yerine gidiyordun
Ne denir ki; sen bilirsin...

Belki de ben
Sevdamın son demlerine geldiğim vakit
Durduk yere
Ufaldıkça ufalan gönlümün içine yine seni koyuyordum
Belki bir gün diye
Ne sesimi çıkarıyor, ne de onun ağlamasına izin veriyordum

Sessizdim
Sessiz olmaya mecburdu yüreğim

Ben de gidiyordum
Seni bir yerde bırakarak
Hiç el vermeyen yüreklilikteki kalbim
Yine son kez seni istese de içine
Olmuyordu belki de
Olmayacaktı

Belki sen duymuyordun
Belki hissetmiyordun ama
Ben gidiyordum ardından
Yüreğimin ağlamasına, gözyaşı dökmesine bile izin vermeden
Sessizce gidiyordum..