Petrikor

Sen

Sen ki...

Kokusu dudağımda, dokusu kıvrımlarımda

Kıvrımsallanan saklayamadığım gerçeksin

İçimin mavi cennetinde yaşayan, yaşatılansın

Sonsuzluğuma d’evrimlenen ala rüzgarsın

Sen

Sen ki...

İçimi sarmalayan tenime doğan güneşsin

Mimlenen, imbiklenen ruhuma çisillenen

Cennet bahçemde yeşeren çiçeği haresin

Yağmurlarımın damlası aşkın petrikorusun

Sen

Sen ki...

İçimin imbatısı , denizlerimin en asi dalgası

Mühürle yosun kokulu gözlerini, gözlerime

Bir martı daha lacivertlerinken ala beyazına

Boğulayım çisilvari solungaçsız körfezinde ...