Piano Bile Bilir

duyduk ki
su yorulmuyor farkında değil
uyurken masallar anlatan birinin
göğe değmiyormuş gibi davranmasına katlanamam
seviyor bakıyor anlıyorlar

onun için bu kalın çerçeveler
bize aitmiş de unutmuşuz
parmakları sızlayan bir piano bile bilir
boşluğun ağzındaki şarkıyı

evet biraz yumuşak sanıyorum eskiyi
mermerlerinde alev almış sevgiler beyaz
ağaçları solmuş bakıyoruz diye
kaçıp gideceğimi sanıyor
cesur ve ölümsüzsünüz
bir gün döneceğimi biliyordunuz

niçin ayrılık iki yakanızı iki yana çekince başlar
oysa ne güzel düğmeleriniz var sevişmeyi bilen
bence bu yaşamak
ırmaklara kapılıp
yok olup gitmek gibi bir şey
belki de ta kendisidir

karşılığına ses veren yankıdan esinlendiğim
günümün basit aşkı karanlık
sus desen susarım
lakin ağzım ıslak ve uzun

kuyruğuna asılıp yıldız esneten bakışların oldu
inanıp ışığı yaklaştırınca anladım
yüzünüz gülmüyordu
geri çekilen dalgalara yalvarıp
dondurdum aşkın buğulu ateşini

dağıldı işte
yeniden uyanmaya takatim yok
bir yaprak düştü eylülün doğurduğu
sancısız
baka kaldınız
suların akışına.