Pinokyo Aşk Sandığı ve Bereket Tanrısı

Pinokyo zamanlarında yaşadık biz...
Aşk sandığımız,
Sandığımızdı....
Doldurmuştuk içine hayallerimizi,anılarımızı,gözyaşlarımızı
Ve usanmadan beklemiştik zamanı,
O karlı kışta.
Ayaklarımız,ellerimiz donayazmışken,
Kalbimizin ılıklığına sığınmıştık...
Bahar çok uzaktı,bilmiyorduk..
Yine de inanmıştık her sabah doğan güneşe...

Hayallerin
Rengi beyaz....
Sevişmelerin henüz ne adı,ne kokusu ne de rengi var,
Duru usumuzda..
Her an kırmızı gelincikler doğurmaya meyilli düşlerimizde...
Beklemiştik işte...
Adının prens olduğunu zannettiğimiz,
O sahte atlıları,
Hem de o kar ayazında,
Soluk soluğa kimi zaman,
Kimi zaman nefessiz....soluk almadan!

Adımız kadındı..
Kimi adsız diyordu...
Bizse gülüyorduk için için,
Atsız olan sahte kahramanları düşünerek...
Kandırılmıştık...
Hava öylesine soğuktu ki...
O bembeyaz kışta,
Dondurmuştuk kalbimizi...
Sandığı açasımız geldi,
Beyazlara sarınasımız,
Üşüyorduk ya hani,
Çare arıyorduk,
En azından...
Ruhumuzu olmasa da en azından kalbimizi...
Isıtmayı deniyorduk.....
Gerçek,sahici bir gülüş bekliyorduk..
Sabrımızı örtünüp...
Sığınıp tekil yalnızlıklarımıza,
Çoğul mutlulukları düşlüyorduk...

Pinokyo oradaydı....
Gülümsemesini sevmiştim,
Güldükçe,gerçek oluyordu gözleri...
Ama yazık ki her yalan söylediğinde,
Bereket tanrısına dönüşüyordu,
Canımı acıtıyordu...
Sözleri değildi elbet,
Sessizlikleri...

Beraber oyun oynadık,
Şarkı söylemedik ama birlikte....
Bataklığın kenarında sivrisinek vızıltıları,
Kanında,belki de kanımızdaydı sivrisinekler...
Ağlamadık...
En azından,
Timsah misali...
Yağmur yağsın istedim,
Çamura daha çok batalım,
Kanımızda yüzsün bataklık sinekleri....
Çamurlara bulaşık bedenimi alsın tanrı diye yalvarırken,
Sesimi ben bile duyamadım....
Ne yazık ki!!!

Pinokyoydu O,
Aşkı geometri sanıyordu,
Aşkı sadece eşkenar üçgenler...
Pi sayısından haberi yoktu,
Ya da dairelerin çapı olabileceğinden,
Yerçekiminden haberi yoktu ya da ağırlık merkezinden,
Kalpteydi ağırlık merkezi,
Yer ne kadar kaygan olursa olsun,
Düşmezdin...
Bilirdim.
Öylesine çok biliyordum ki!

Sıtmaya tutulmuştum,
Ateş gibi yanıyordum
O buz kesen soluğunda,
Adına kış denilmiş mevsimin.
Ve can havliyle aşk soluyordum..
Çırılçıplaktım....
Yandım.....
Kül olamadan,
Bir kardelen çiçeğinin kokusunda geri geldim dünyaya...
Beni aramayın o bataklık kenarlarında...
Otopsimi sakın ha yapmayın...
Aldanmışlığımı bana yeniden hatırlatmayın....

Oysa bir kelebektim ben,
Kozasından çıkmaya çalışan bir tırtıl,
Dağlardaki yabani menekşenin hayali....
Durun,daha bitmedi..
Yoruldum,
Yorgundum,
Öldüm ben,
Neden derseniz,
Yanlış mevsimde doğdum!!

O renkli kanatlarıyla,o narin kelebeğin,
Ne işi vardı sanki bataklığın kenarında.
Kendi kendime kızıp durdum!
Nafile,
Kafiyeli olmalı dizeler,
Orada durun işte,
Aramayın şiiri,
Şiir yok çünkü burada..
O eski bir masaldı...
Aşk yoksa,masal da yok derdi fallar,
Falcıyı öldürdüm.
Kahveyi içtim,
Sandalyeye çıktım,
Boynuma ilmek ilmek bağladım o kalın ipi..
Hatta şaşırmışken ellerim,
Ve ben kendime tutunmaya çalışırken,
Ben yoktum artık...
Etrafta sivrisinek vızıltıları,
İpleri kopmuş bir zavallı pinokyo.
Kendi kaderimi değil,
Onlarınkini yazdım!!!

Gelmeyin üstüme,
Gelmeyin....
Şaka değil gerçekten,
Bu oyun burada bitecekti!
Bitirdim....
6 ocak 2009-Sinop