Piyanist

/Komşum Refika Hanım'ın ansına ve ışıklarda uyuması dileğimle...
Yeniden!/




siz sevdirdiniz bana akşamları
yalan olmadığımı gördüm sayenizde,
düşlerin büyüsüne inandırdınız beni
aşkı yeniden getirdiniz.

sevgiyi anlatmak için
kelimelerin gerekli olmadığını
ve umutların asla ölmeyeceğini şimdi anladım;
duvarın öbür yanından bir dünya yaratmayı öğrettiniz bana,
yalnız bir adam kendine nasıl âlem olur
durmakta olan bir yürek her akşam saat gibi nasıl kurulur biliyorum artık;
aşkınız var bende hanımefendi
kalemimle kağıtları çok seviştirdiniz!

siz bilmiyorsunuz ama
duvardan süzülerek geçiyorsunuz odama;
hiç dinmeyecek rüzgârlar gibisiniz
ne kadar güzel
ve ne kadar büyük yüreğiniz!
yağmurda çırılçıplak koşmak
karda yürümek
dalgalarla boğuşmaktır sizi dinlemek...

yanaklarıma değince melodiniz
dudaklarımdan öpünce sesiniz
ergenliğime dönüyorum,
gençliğim geri geliyor yeniden;
uçurumlardan düşüp yatağımda uyanıyorum
ve kendimi şair sanıyorum iki kelime kemirmekle;
sizi yazıyorum endişe gecelerimde sinir sistemim çökerken,
sizi yazıyorum
siz kalbinizi dökerken...

bilmiyorum ki
duvarın öbür yanında eski bir piyanoyla neler yaşıyorsunuz;
şaşıyorum doğrusu
o yaşlı parmaklarınızla bu fırtınaları nasıl yapıyorsunuz!