Polensiz Bal
Sen benim divane gönlüm,düşersin dilden dillere;
Divan’da öten bülbülüm,beni salarsın çöllere.
Ah etsem dağlar ağlıyor,Dostum yaramı bağlıyor;
Suyum içimde çağlıyor,akar giderim göllere.
Dinmiyor içimin ahı,ararım içimde Şahı;
Yedi alem padışahı,beni saldın çilelere.
Aşk yolunda çilekeşim,topraktan olmuş bir keşim;
Güneş içinde Güneş’im,baktım bağrımda güllere,
Bağrım yanar içim söner,kırk Derviş içimde döner;
Nefsim benliğimi yener,girerim sırdan çöllere.
Kerbela’dır benim çölüm,susuzluktan yandı ölüm;
Görülmemiş böyle zulüm,sardım gülümü güllere.
Ey zahid hor görme beni,bozuktur dünya dümeni;
İslah etsin Hüda’m seni,beni satarsın ellere.
Kah zahidim kah da asi,içimde varlığın sesi;
Boştur bu dünya hevesi,bir bak içimde sellere.
Aramadan bulmak yoktur,bağrındaki kanlı oktur;
Sende yalan benden çoktur,yalandan düştüm dillere.
Geceyi vereyim sana,bütün gündüz kalsın bana,
Işık içimde dolana,geçerim halden hallere.
Her yolun bir izi vardır,yol uzunsa eni dardır;
Yerde gökte mutlak vardır,gideriz mutlak illere.
Aklımı sıyırdım aldım,çiçekte polesiz baldım;
Arı kondu şaşıp kaldım.Düştüm dilimden dillere.
Sen ermişsin diyen dilim,bir gün gelir biter pilim;
Sonsuzlukta benim ilim,varsam varılmaz illere...
24/01/2025
Binkılıç:Uhr23:50
Çok güzel bir şiir olmuş Hüseyin Hocam. Divan Edebiyatı tarzındaydı. Sağlıcakla esen kalın hocam.