Portakal Kabukları
yoksulluğun sınırından turuncu baktı çocuk
omuzlarında küskün bahçe duvarı
yarınlarında umutsuzluk
filelerinde kabuğuna sığmayan portakallar
başka çocukların babaları geçiyordu önünden
kirli kahkahalar dökülüyordu tütün sarısı dişlerinden
taş duvarlar kadar sağır
çamura saplanan gölgeleri kadar kördüler
elif gözlerin derinine gizlenmişti mahzunluk
görmediler
bir günlük hasretle kucaklarken çocuklarını
basıp mektupsuz yıllanan hasretin üzerine
babasızlığı çiğniyordu duyarsız adımları
düşünce/sizdiler
çocuktu işte
yoksa sığınır mıydı gözyaşı bulutlarına çare diye
karaçalılardan seken dağ rüzgârı batmasaydı ellerine
oysa zorunlu sığınmacıydı hazan yaprağına
ölümüne ezildiler
yüreğinin sınırında isyan büyüttü çocuk
masumiyetin şavkı vurdu kızıl umutlarına
akşam güneşine küskündü yalgın gözleri
süzülüp iki damla ağı artığı yanağından
derinlere indiler
uzatsa ellerini tutacak gibiydi
utançlı rengi ufku
kekre kokusu burnunu yakıyordu
fileler dolusu portakal
çok değil
birkaç adım öteden bakıyordu
masum isteklerinin sınırına yaslandı çocuk
sırtındaki derin taş izleri kadar soğuktu yoksulluğu
işte tam o sınırda yaralandı ruhu
o sınırın tanıklığında pranga vuruldu özgürlüğüne
istemsiz büyüdü o sınırın aymazlığında
ağaç kabukları sırdaş
buzul kırıkları yoldaştı yüreğine
dikenli uykularında sanrılıydı kar beyazı düşleri
üşüyordu kimsesizlik sularında
biliyordu çocuk
babası kadar portakallar da uzaktı avuçlarına
payına düşen dünden bakmaktı bugüne
dokunmaktı
sararan bir resmin siyah beyaz gülücüklerine
payına düşen
koklamaktı yüreksiz portakal kabuklarını
suyunu çıkarırcasına sıkmaktı
var gücüyle
çaresizlik sınırında çoğalıyordu çocuk
kırağı dokunuşlu dökülürken zifiri karanlık
bahçe kapısına sıkışıp kaldı hayalleri
yoksulluğunu kovalar gibi koştu annesine
mutsuz bakışlarından hüzün sağıyordu
sitem mabedi gözlerine
duygularının sınırında duraksadı çocuk
söz etmedi ne portakal kabukları ne babasından
kahırlı avuçlarını da göstermedi
korkuyordu annesinin gecelere ağlamasından
Kasım 1980
24 Şubat 2010 (Yeniden düzenleme)
Binlerce yaşam öyküsünden biri yansımış dizelere. İçselleştirilmiş duygu otuz yılın üstüne yeniden dile gelmiş. Öyle bir dile geliş ki bu, usta imgelerinizle anlatımı olduğu kadar tüm satır aralarını da hüzne boğmuş, gözyaşıyla sulamış. Umarım bu hüzün gözyaşları mutluluk çiçeğinizi sular ve solmamacasına dalında kalır sonsuza kadar. İnnce ruhunuzu, usta kaleminizi ve şair yüreğinizi kutluyorum.
duyarlı,hassas yüreğinin yazdırdığı bu anlamlı şiiri okurken yaşadım sanki o manzarayı...
çok güzeldi yine.
sevgiler.
beğendim ve izinine güvenerek aldım tebrikler
Çocuk annne baba üçlemi ve yosulluk... 'duygularının sınırında duraksadı çocuk söz etmedi ne portakal kabukları ne babasından kahırlı avuçlarını da göstermedi korkuyordu annesinin gecelere ağlamasından' çocuğun bile ağlaması keskin bir öfkeye dönüştüğünü görüyorum bense..İşte haber:
'Tekel işçilerinin İzmir'deki çocukları, cuma günü aldıkları karnelerini takdir ve teşekkür belgeleriyle birlikte Ankara'daki ailelerine postaladı. YTekel işçilerinin İzmir'deki çocukları, cuma günü aldıkları karnelerini takdir ve teşekkür belgeleriyle birlikte Ankara'daki ailelerine postaladı.
Çocuklar adına açıklama yapan I.B. eylem yapan anne ve babalarıyla gurur duyduklarını belirterek, 'Endişelenmeyin, hiç üzülmeyin belki yaşlarımız küçük ama neyin doğru neyin yanlış olduğunun farkındayız' dedi. Ağlamak yok, hep gülmek var yarınlarda... Duyarlı yüreğine sağlık Nüriye hanım.
"Çocuklar öldürülmesin, / şeker de yiyebilsinler."
Analar babalar, çocuklarına portakal da alabilsinler; kabuk kokusuyla yetinmek durumunda kalmasınlar.
Yürekten kutluyorum.