P/uslu Şehirde Körebe

P/uslu şehrin haylaz çocuğu,
sıkılmadın mı oynadığın körebeden.
Çöz gözlerini..........Unuttun mu?
geçen ağustos düşmüştüm gözlerinden.

Yok takatim;
ne saklanabileceğim bilmediğin bir sokak,
ne de kaçabileceğim bir şehir var.
Attığım her adımın sonunda soğuk duvarlar.
Uzun zaman oldu.....Bilmiyorsun.
Damarlarımda serum sancıları,
bileklerimden süzülürken kanlar,
gecelerime gözlerin damlıyor kara bir elekten.

Tövbe kapılarına aralanıyor kirpiklerim,
reddediyor sulu sepken ağlamaları,
ne vakit yağacak beklediğim,
rahmet yağmurları.


Sıcaklığına itaat etmediği günden,
düşmanımdır ellerim.
Gözyaşlarımla yıkanacağı güne dek,
kirlidir avuç içlerim.

Yoruldum,
ensemdeki yaralı güvercinlerin feryatlarından.
Bir kez de şehir sussun,
yahut kapasın kulaklarını.
"Seni seviyorum" diye bağırmak istiyorum,
İstanbul kadar büyük haykırabilir miyim,
sesimi duyurabilir miyim?
onu da bilmiyorum.

Set çekmiş hayat aramıza,
tutuşturmuş toka gibi saçıma ayrılığı.
Ellerim benim değil ki.....Söküp atamıyorum.
Benim adıma yazılmış bir veda mektubu,
muhatabı sen,
yazan ben değilken üstelik.
Bir de ona yanıyorum.


Vaz/geçtim sevgili
Çözme gözlerinden silüetimi,
say ki bitmeyecek oyun,
say ki ölmeyeceğim.
Umudun kadar yaşayacağım.