Pustum

sustum pustum
durdum saat durdu
dünya kayboldu
yaşam sustu
acıdım bedenime
acıdım seyrederken

ruhum içinde ama
baktım umrunda değil
gülüyor oynuyor
arsız arsız şakalaşıyor
tüm terslikler üzerinde diye
şaşırdım hayretler içinde
arkama baktım
ben yerde kıvranıyorum
etrafıma baktım
kimse yok
ağaç yok
yaprak yok
çiçek yok

toprak çatlamış
simsiyah rengimi çalmış
karıncasız böceksiz
bağrını delerek ilerleyen
köstebeksiz
ben gibi yalnız

onada acıdım benim gibi
o kadar sevdası vardı ki
hepsi yalnız bırakıp gitmiş
hangisini düşünsün
ben bir sevdanın yükünü çekemezken
altında ezilip yok olurken
o hala buluttan umut
güneşten can bekliyor
umudu var hala

ya ben
ya ben bir candım
can verenim birdi
yolları amansız
yolları çaresiz
yolları görmeyen ben
toprağa sokulup
onun acımasını bekledim
medet umdum
sevdamı kabul etmeyen
sevdamı süren bedenime
hoş geldin deyip
bir yer açar diye.....

açmadı
çiçek açtı meyve verdi
dallar sürgünle göğe erdi
baharı yaşayıp
sarıyı bildi
köklerini uykuya yatırıp
ısındı ısındıkça kıvrılıp
toprağı sevdi
uyandı seneyi gördü
ben hala dalgın
hala yaşama dargın
mahkumiyeti dünyayla sona erecek
suçlu kalbimle
pustuğum yerdeyim....


11/04/2011
MALATYA