Rahibe

Soluksuz gecelerin sabahı
Yorgun yüreklerde gizlidir...
İhtiraslı geceler bağrında saklar
Yalnızlığı, yarına bırakılmışlığı...

Ve bir rahibe seslenir
Ar perdesinin arkasından
Bütün günahların utandığı
Tan vaktinde,
Sonsuzluğa doğru...

Ey doğru yoldan sapmış beyzade;
Kirlenmişliğin hafifliğiyle
Yırtılmışlığın doruklarından
?Özüne dön? Diye...

Sonra bekler bir müddet
Sessizliği haykırışa boğan
Utanmışlığın sessizliğiyle dinler geceyi
Sessizce...

Heyhat!
Az sonra sessizliği yırtarcasına
Vaveylalar yükselir
Maveranın da ötesinde
Ta ötesinde...

Beyzadeye ağır gelmiştir bu yük
Yorgun bırakmıştır utanmışlık
Yıkılır göğe doğru
Buğulanan gözleriyle ruhunu arar
Lakin Yerinde yoktur...

Rahibe,
Son kez bakar beyzadeye.
İçi acımışçasına burkulur
Fakat demir alma vaktidir
Heybesinde gecenin ruhu
Rotasını çevirir
Kimsesizlere...