Re

Gönül avlunda,

parmak uçlarımla geziniyorum.

Aheste adımlarım,

yüzümden aşağıya süzülen şelaleyi,

sağa sola dans ettiriyor.

Gönül avlundaki,

demir parmaklıklar,

nasır tutmuş ayrılığın,

köküne bağlı.

Uzatıyorlar elime,

musalla taşının diğer tarafından,

dokunduğum an parmaklarına,

dikenli bir havlu,

musallat oluyor.

Bu havlu ile siliyorum

yüzümdeki şelaleyi,

her sürüşüm,

daha da engebeli yapıyor cildimi.

Kanıyorum, her geçen saniye.

Ve masum bir açıklamaya,

her zamankinden,

daha fazla kanıyorum.

Sonra, beni sadece,

insan olduğum için,

sevişin aklıma geliyor.

İnsan olmak anlamını yitiriyor,

bir saniye.

Birini insan olduğu için sevmek,

sıradan olduğumun bestesidir.

Seslendir bu besteyi lütfen.

Çok değil,

bir, saniye.