Renk Kırıkları

Çocukluğumun yağmurları değiyor yüzüme,

gün batarken uzar gölgeler, bir hüzün gibi.

Dilimde biriken sessiz çığlıklar,

soğuk darbeler vurur havaya...

Ay gülümsüyor sanki,

siyah bir perde inerken sessizliğe.

Biliyorum,

damla damla süzülüyor ruhumun tadı,

geçiyor kafesler, çocuksu pencerelerden.

-Silinsin bulutlar,

küçük uykular dolsun içime.-

Suların sabah sesinde bahar,

bir dolgunluk,

bir oda ve

mavi bir umut doğar içimde.

Yokuşların dağınık yolculuğu,

yağmur uyandırsın her şeyi, saçlarımı bile.

Akşamın alacakaranlığında,

eflatun yalnızlık yankılanır ruhumda.

Bir kapı çalsın nehir boyu,

azalsın karanlığın soğuğu,

rüzgar savurur annemin ördüğü umutları.

Nehir boyunda bir kapı çalar, 

bilmediğim bir zamana...