Revan Yokluk

şimdiler de, ihtiyarlık demine
aynı liman dan yelken açıp
son vakte dek her günü
mutluluğunun kavgası edinip

gece ayazının ellerin de ısınan sıcağını
ömür sermayesine katarak
gözüm de ki uyku katranına
bakışların arasında dalıp gitmek vardı

mürekkebin kovaladığı şu satırların içinde ki
safi aşk bağın da
düş meyvesini aynı değirmene öğütüp
gelecek lokmaya aynı duayı etmek vardı

ama sebebi gizli kalmış bir niyetle
ertelendi sanki, bütün dilekler
sonra soğudu aynalarda ki ifade
buruk bir acı işledi, sözü sukut edinen

artık işlevsizdi, fikirlerimin gece voltası
ve eşlik etmeye durdu ardında ki soluğu
tekkerürün ince ayarın da
hüzün çeşmesi oldu gözyaşlarım

hele rüzgar da ki kokuna muhtaç kalmışken
inceden inceye sızlattı, hasretin unutkanlığı

seyyah masalında ki bahta
ak renk ıslahıyla giden beden toprağı
revan bir cümle oldu
''gül bülbülsüzlüğe koparıldı
bülbül gül dikenine mükellef bırakıldı''