Rönesans

Hani çökmüş binalar vardır ya...
Olabildiğine enkaz...
Vardır ya hani yıkılan taş duvarlar...
Derler ya artık moloz...
Çökmüştüm bende...
Yıkılmıştım...
Olabildiğince viran...
...
Her şeyin bittiğine inandığımda
Sen çıktın karşıma birden nasılsa?
Hayatın tsunamisinin vurduğu,
İnsanların rüzgarının savurduğu
Bu enkaz yığını ruhumun,
Bu moloz silsilesi hayatımın...
Ustası oldun...
Üst üste bir taş görseler yıkıp geçerlerken...
Sen geldin duran bir taşı birleştirdin...
Bir taşın üstüne bir taş daha koydun...
Derken bir taş daha...
Bir taş daha...
...
Ehliyim diyen duvar ustaların inadına,
Pembe panjurlu,
Küçücük bahçeli,
Ve her köşesinde gülücüklerin aksettiği
Bir hayat diktin bana...
Bir anda...
Bir zamanda...
Bir yaşamda...
...
Yaşamayı seviyorum,
Sen varken hayatımda...
Bedenimi seviyorum,
Sen dururken göğsümün sol tarafında...
Ve görüyorsun ki sevgilim...
Aşkı seviyorum...
İnancı,
Hayatı,
Dünyayı, ve evreni...
Gülmeyi seviyorum,
Senden öğrendiğim şekliyle...
Yürümeyi seviyorum,
Her adımımda sana geliyor olduğumun,
sevincinde...
...
Ve bu mükemmel projenin,
Sağ alt köşesinde,
Masum ama içten, sımsıcak bir imza...
SEN!