Roşan

Sana açılan;
İnci gibi parlayan o kapının ardından gözüken roşanımı gördüm.

Ayın nehir içine yansımaya çalıştığı gölgeden,
Denizin en berrak görüntüsünden yansıyan roşanımı gördüm...

Yazılmış şiirlerin en sanatlısından,
Bilindik romanın, hiç bilinmeyen kahramanından,
Edebiyatıma ilham olarak giren roşanımı gördüm...

Yıkık dökük penceremden,
Gökyüzünün sarkmış görüntüsünden,
Kırılmış aynamın en küçük kırık parçasından,
Yıldız gibi parlayan roşanımı gördüm...

Uzaktan gelen keman sesinin gıcırtısından,
Kuşların rengarenk, suların masmavi göründüğü sabahtan,
Geceninse en siyah zamanını yaşattığı vakitten,
Parçalanmış umutlarımı toplamaya çalıştığım o kara vaatlerden,
Ay ışığı gibi doğan roşanımı gördüm...

Uzun gibi görünen, sisli, puslu, derin vadilerden,
Bir köpeğin su içmek için içine düştüğü kör kuyulardan,
Yollarından geçmediğimiz için bize kırgın olan o sokak aralarından,
Epeydir dinlemediğimiz bir şarkının notalarından,
Eline hiç alınmamış, sayfaları sarı olan kitabın içinden,
Güneş gibi hayatıma giren roşanımı gördüm...

( Her zaman yerini sensiz bıraktı bu sokaklar,
Ki sensizken ben, ne kötü düşler gördüm...)

İlk ilk....

(Roşan= parıltı, parlayan kişi)