Rötarlı Aşklar Suaresi

Çok eskiden ben
İçim dışım sus demeden
Âdemle Havva'dan kalan külfet sözleri yükleyip kalbime
Dil dibeği bir aşkı öğütüp dururdum
Bilge bir karıncanın su değirmeninden



Çok eskiden ben;
Mesela minicik bir kelebekken
Ben diyeyim bir asır, siz deyin bir günlükken
Göğü aydınlığa sürgün ediyordum
Cana tüneyen günler
Bir kelebeği kanadından tutar gibi narinken
Bildiğim tek kelimem
Aşk diyordum annem, aşk



Çok, çok eskiden ben
Yani çalı çırpı kuşuna benzerken
Gökyüzünün gamzesinde havalanırken kahkahalarım
Her gözyaşına konup gökkuşağı toplardım



Oysa şimdi;
Darağaçları kuruyor içimde çiçeklenmiş ağaçlar
Asılmış suratımı sallandırıyor ibreti âlem için kader
Ah be annem, bu ne biçim keder



Ak güvercinler havalandı kalbimden
Uzun havalı zılgıtların
En geveze çığlıklarından
Bir âmin tozu dumana katıp
Yağmura karışmadan az önce
Gözyaşımla nazladım yaramı
Kuyumun en dibindeyim ben, hem de ipsiz
Bu keder neden bu kadar dipsiz


Bak;
Fi tarihinden kalma bir yalnızlık hala avuçlarımda
Cin Ali kadar yaşlı okul fişlerim ve ben
Aşktan bahsediyorduk, dostluktan, çocukluktan


Eski bir yalanın figüran çehrelerinde
Söküyordu okumayı gözlerim
Aşk derken, kuş derken
Karınca yuvaları tarumar edilirken
Ah! Yine vakit ölmek için çok ‘mu erken



Süzdüm sözü döşüme
Çöktü siması kayıp bir kıyamet
Hoyratlığım şiirsizliğimden
Affedin beni...
Ben bensizliğe alıştığımdan beri
İçimde tesellisi olmayan binlerce harf
Geveze bir sensizlik
Eli kolu bağlı düşler
Yarım ağız, sessiz gülüşler
Ölüyoruz efendiler
Nedendir bu kötü gidişler
Rötarlı aşklar suaresinde çoktan merhumu nasıl bilirsiniz dediler
Şair bilirdik dediler, şair bilirdik...



Kalbimin hakir görüp yıprattığı günlere inat
Şiir sanılan sözlere inat
Şair sanılan ölülere inat
Acılar sızdıkça ömrüme, Azrail'e inat



Başrolleri kimselere vermeden
Boynumun borcu olsun ey aşk
Bu hüzzam filme,
Mutlu son fragmanı olmadan ölürsem



Yasemin Demir Nisan 2016 iç sızıları