Rövanş

ey dağ rüzgarını nefes belleyen

ve her şiiri bir küfür gibi tüküren

anlayacaklar mı bilmem seni

ama kelimeler hep kan revan hep ayaz

__

aşk dediğin dudağın kıvrımında bir yara izi

sesinin içinde bir ölümlük 

kırık dökük harflerle yazılmış bir kefen

ve toprağına sızmış çocuk gülüşleri

__

bilirim taşralı sağanaklar kadar gerçekti yüreğin

daha dağlar kadar sustun

o kadar suskun ki yağmur bile utanırdı sesini örtmeye

anla beni demedin

ama anlattığın her şey bir yangındı

__

sen ki

tanrının oyun tahtasında bir piyondun belki

ama piyonların da bir kalbi vardı

ve o kalp

bir aşkı taşıyamayacak kadar yorgundu

__

git

ama beni unutma

ben seni unutmam

bir dağın yamacında rüzgar gibi

bir çığlığın kenarında kan gibi

adını bilmesem de

sevdam hep dilimde

ama lütfen

ey imkansız

sus artık