Ruh ,ölüm Ve Yalnızlık

Karanlıklarda hüküm sürerken yalnızlığım,
Ağaçlar ve ırmaklar olur yoldaşım,
Virgüller ard arda sıralanırken hayatımda,
Gölgelerim olur tek arkadaşım.

Kendi yarattığım hücremde kahrolurken ben,
İç çekişmelerim hezayana sürükler beni,
Ölüm ve sevgili el ele tutuşup gezinirken,
Beni çeken hangisidir onu bilemedim ben.

Bedenimiz hızla yaşlanıp terke hazırlanırken bizi,
Hiç ölmeyecekmiş gibi çırpınır görürüm hep sizi,
Oysa daha dün hüküm sürerdi krallar ve hakanlar,
Çoktan toprağa gübre oldu,üstünde ağaçlar bitti.

Hayalin kadar varsın,ölümü kendine yakıştıramasan da,
Seninde sıran gelecek,ne kadar uzak gözükse de,
Cemalin bile unutulacak,en yakınların tarafından,
Doğduğunda yanında olan ruhun, ayrılacak öldüğünde.