Ruhumla Hasbihâl

aklımı hükümsüz kıldım
düşünceler içten içe kemirirken
ruhumla başladı hasbihâl...

hesap sorayım dedim
gözlerimim feri gitti
kör kurşunlar dayandı şakağıma
ufkumda ki güneş ansızın koptu
kapkara bulutlar yerini aldı
sağanak sağanak düştü yamacıma
alıp götürdü yarınları...

şimdi;
umudum karanlığa mahpus,
umudum kan kaybediyor,
umudum öksüz,
umudum sakat,
umudum...

ok yaydan çıktı bir kere
ruhum debeleniyor
can çekişiyor bir metre kare alanda...

sahipsiz geceler
üzerime üzerime geliyor
sıkıca yapışıyor yakama,
uykusuz dahlizlere zımbalıyor yatağımı...
en kuytu köşede çarmaha geriyor düşüncelerimi,
kurtulmaya beş kala
onikiden vuruyor
toparlanmaya vakit yok
bir yanım ağır hasarlı...

düştüğüm yer dipsiz kuyu
kalkmaya çabalasam da
ümitsiz...
her defasında
kabus dolu saatler çelmeyi takıyor...

kaçacak delikler kilitli,
zaman kayıp,
ruh sağır ve dilsiz...

gardiyanın ayak sesleri
ruhumun duvarlarına çarpıyor...
pes ettim;
elimde kelepçe
ayağımda prangalar
ruhum ele geçirildi
sözümün geçmediği hasbihâl bir zamanda...

14.01.2015
Kara kalem çalışması...