Ruhumun Arka Bahçesinde

Kimse yoktu
gecenin gözleri ve tanrı da...


Sadece yön vardı
yeryüzünden, gökyüzüne beyaz
sokağın geniş karnında

duvarlarında sırları dökülmüş ayna
aynada gölgeme çarpıyordu kan çanağı gözlerim



Babamın elleri değiyordu ilkin
tel tel savrulan öksüz saçlarıma
sökün ediyordu görmeye
tüyden hafif kirpiklerim



birer ikişer iniyordu gökyüzünden
tüm kaybettiklerim ah!

çocukları öldürülen anneler
ve anneleri ölen çocuklar oy!

hepsi benim
bileklerinden kırılan
gözyaşlarına dokunduğum ellerim



Sözcüklere sığınıyordum acıyla
silmek için acının kanlı rengini
ruhumu parçalayıp

bir gece yarısı acı çekerek doğurduğum sözcüklerde

ah! diyordum acıyla
kainatın sustuğu dünyaya ah!



Karıncalar geziniyordu yüzümde
parçalanan ruhumun her zerresinde karıncalar
utancını örtmek ister gibi kaybolan insanlığın!



Toprağın üzerinde
içi boşalmış, etekleri vahşetle savrulan dinozorlar
insan etiyle besleniyorlar ah!


Kasılıyor toprak sancıyla
görmüyor musunuz?