Ruhumun Dengi
Ey! makus kaderime yazılmayanım
Ey yüreği yüreğime en güzel yakışanım
Nasıl seninle doluyum bir bilsen
Sen bile tanıyamazsın
Benden bakıpta kendini görsen
Ah Şiir olabilseydim kalemine tek hece
Özleseydin sen de beni keşke
Kalpten kalbe yol var diye
Ben de köprü kurdum
Ücretsizdi geçseydin bir kere
Külfet değildi aramızdaki mesafe
Yazmasanda aramasanda
Bir ihtimal diye, telefon hep elimde
Uyumuyorum geceleri bile
Ancak sabaha karşı dalıyorum
Göğsümde bir sızıyla ümidi kesince
Sende hayal kurdunmu benle ilgili acaba
Bihaberim bundan
Hiç gezdimmi aklının ücralarında
Aşk nasıl birşey bilmem ama
Bazen kullandığın bir kelimeyi cımbızlayıp
Bana mı yoksa! diye
Ayakların yerden kesilmesi galiba
Sen yanlış olabileceğini bilsem bile
Yürüdüğüm en güzel yolum
Derinimdeki sancılarımın melodisi
Sakınmadığım hevesim
Sen benim şairliğim
En asil şiirim
Ve umutla yaşama sebebimsin
Aşkın bende kördüğüm
Sözün gülüşün özgürlüğüm
Aklımdan çıkmayanım
Sesiyle huzur bulduğum
Sözüyle teskin olduğum
Ben senle şımarık bir çocuğum
Bir gün çaresiz yolumu ayırsam bile
Biliyorum aklım kalır yüreğim kalır sende
İnsan sevince,aşık olunca, en yanlış yollar bile ona güzel görünürmüş . O zaman 'toz pembe bu aşk yahu' diyerek güzel bir şiir okuduğumu söylemeden geçmek istemem... Fakat sancılı gecelerde elde telefon bir aramaya bunca satır sığıyorsa, aklının ücra köşelerinde bir iz kalmadı sanırım... Demet Girgeç, kutlarım!...