Rüşvet

RÜŞVET

Bir ev yapıyordu fakir, gecekondu,
Karısı da çalışıyordu, üstelik hamileydi.
Altı çocuğu vardı, en büyüğü çocuk.
Henüz damını yeni örtmüştü, kiremiti yoktu,
Tenekeden.

Sinsi sinsi yaklaştı kravatlılar,
?Yıkın?diye bir ses yükseldi.
Yalvardı fakir ama boşa.
Tek kelime konuştu, o iriyarı birisi,
Diliyle değil, eliyle işaret ederek.
?Yok ki? dedi fakir?, aha bunlar?,
İki tek lira parladı avucunda.
?Bunlar ekmek için ?dedi,
Aldı onları iriyarı.
?Sana iki gün, yine geliriz, hazırla?.

Geldi iki gün çabukça,
Kara kara düşündüler sofrada.
İki günlük yövmiye, aç durarak arttırdığı.
Önce isyan etmek istedi, çocuklarını düşündü,
Verdi mecburen, ölene dek kravatlıya.

Yaşar KOPUZ...02.12.1974..İst.