Rüzgar

sahil kasabalarında yaz günleri

sıcağa alışmış gülleri seven eller

kışın üşümek nedir bilmez

şimdi sıkıysa bana bulaş rüzgâr

ayağı kırık deniz atlarını vurmak

aklına sonradan gelenleri bile ürkütür

dağ yollarında tükenen hayatlar

kurutulup sonrada unutulmuş

deniz yıldızlarının gözlerinde türküdür

bağırmadan söylemek zorundayız

bir adam bir kadın ve bir çocuk için

rüzgâr kaç bulut gördün sahi

yağmadan önce öylece yerinde duran

göğüs kafesimde dağlanan tek yara yok

sen esebildiğince özgürsün ben yazabildiğimce

şimdi dumana boğduğum tütsülü loş odanın

camını açıp üşenmeden ve düşünmeden

başka bir diyara atlamanın hesabını yapıyorum

zaptedemeyecekseniz götürün beni

öyle ya hangi kapıyı kapatsanız

dışarıda kalıyor içim zaten yokluğunuzla hiçim

ardına bakmadan gidenlerin rüzgâr

doğrudan göğsüne çarpar nasıl

Ankara’nın orta yerinde

başımı vurduğum her taş yorgun arkadaş

hak verin çatıda martı ölüsü görünce

aklına çocukluğu gelen kaç göz odasınız siz

deniz kokusuyla büyümüş şairlerin

oldum olası kirlidir kaleme bulaşmış elleri

senin aşka şahitliğinse asla kabul edilemez

zaten rüzgâr hep getirdiğini götürmez mi

sonrasında yağmur bu cama vuran muştu kuşudur

yüreğinden uçup aşkı bana getiren

duymazdan gel rüzgârın sesidir duymazdan gel