Rüzgâr

Bir yaprak düşer dalından
Soluk ve yorgun bir şekilde
Rüzgâra bırakır kendini
Nereye sürükleneceğini bilmeden

Sürüklenirken havada geçmişi gelir aklına
Tomurcuktan çıktığı ilk günü
Hayata merhaba dediği anı
Dünyaya kafa tuttuğu zamanı

Gençti, rüzgâr çarparken ona
Dans ediyordu dalla beraber
Sonsuza kadar bu senfoni sürecek zannederdi
Ama yanıldığını geçte olsa anladı

Meyveyi hatırladı biricik sevgilisini
Onu ilk görüşünü, kokusunu
Bir dakika bile gözünü ayırmıyordu ondan
Rüzgâr kesilmesin istiyordu ona dokunmak için

Nasıl büyüdüğünü güzelleştiğini
Aklından bir türlü çıkaramıyordu
Güzelleştikçe kendine bir pay çıkarıyordu
Onlar bir bütündü ayrılamazdı

Ama öyle olmadı
Bir gün bir zalim kopardı dalından sevdiğini
O el, kırılası el
Hayatını zindana çeviren el

Yalnızdı artık gözleri dolu
Yaşamanın anlamsızlığıyla bekleyerek sonbaharı
Gecikmedi zaten çabucak sarardı soldu
Sonra sevdiğinin özlemiyle bırakıverdi kendini rüzgâra...

Süzülürken rüzgârla havada
Biliyordu sevenler hiçbir zaman ayrılmazlar
Onlar sevdiklerinin kalbinde
Sonsuza kadar yaşarlar.