Rüzgardan Gelen

Gözlerime çizdiğin kan izlerinin acısı hala aklımda
Her dalışımda rüyaya, korkuya açılır pencerelerim
Bil ki korkmak en çok sevdiğini kaybettiğinde acımasızdır
Gülebilmek için okyanusta kürek çekersin hiç durmadan
Göz yaşlarından oluşuyorsa denizler her gün boğulursun
Hıçkırık seslerini tüm mahalle işitir
Bir çığlık ki yankısından güneş uyanır
Gün uyanır ama insanlar umursamaz
Kuşların kanatları bile pencerene vurmaz

Işık vurmuyorsa pencerene sevgilim
O zaman bu anlatacaklarımı iyi dinle
Perdeler yüreğinin en derin yerinde
Gözlerine sustuğun insanların kelepçeleri ellerinde
Açmazsan ellerini rüzgara
Güneş değmez ruhuna

Kül renginde bulutların
Sızıntısı bir gün düştü mü çatına
Sokak lambaları bile karalar bağlar
Bu içine çektiğin hava bu gökyüzü
İçini yakar da en derininde
Ruhun ağlar
Ruhun sızlar

Uzun uzadıya mısralar düşersin kağıt parçalarına
Her birinde ayrı bir sen damlar gecenin üstüne
Ölüm, uykuların en seslisidir sevgilim
Yaşadığında yüzüne bakmayanlar
Öldüğünde ağıtlar yakar

Onlarca sevdalı şarkı çaldım gözlerine
Gövdelerine çiçek astım kurumuş ağaçların
Çaresiz kaldım, buğulu sözlerinle sen
Dallarımı kırdın
Görüyorum ki yıllar geçtiğinde
Çaresizliğin bütün sesiyle
Bahar günü kar değmiş yüreğine

Çölde vaha
Şiirde doyumsuz bir ses
Bırak acıyı, bütün güzelliğinle
Geceme yine rüzgar gibi es..