Rüzgarın Kokusunu Hissettiğinde Anlarsın Ancak...

Rüzgarın düşleri bende gizli, bir de sen.
Sevmekle acı çekmek aynı şey.
Yaşamak kendin için ya da bir başkaları için.
Karanlıkta kaldığın kadar aydınsın, ıslandığın kadar aşıksın sevgiline yağmursuz bir günde.
Yalnız, tek başına kaldığında ıssız bir adada önce unutmakla başla ilk aşkını.
Sonra kendine bir dost edin topraktan, sudan havadan.
Dinle hiç dinlemediğin kadar rüzgarın sesini.
İçinde bir sen var bir ben, bir de düşlerin.
Kalbinde geçmişin, gözlerinde yollar, ellerinde umutlar.
Aslında hiç doğmadın ki sen.
Gerçekle yalan arasında bir çizgi olmaktı tek istediğin.
Hatırlamak bir de anlatmak rüzgara düşlerini.
Sesler bir daha asla aynı olmayacaklar tıpkı gölgeler, renkler ve rüzgarlar gibi...

Soğuk bir gecede ve dengesi olmayan sandalyede
Beklenen sabahın hatırına mumların sönmek için ısrar ettiği,
Bir yerden rüzgar alıyordu hücrem
Demek ki sızabilirdi her ayrıntıdan hava, hidrojen ve oksijen karmaşası
Gökyüzünden yağan yağmur.
Yağmur suyun gerçek adı mıydı
Yoksa göbek adı mı öteden beriden
Bir şeyler tutmuyordu umarım bulutların arasında seni.
Kod adı yağmur ya da karmaşa işte
Ve saçmalıyor ne varsa geceye dair
Şiire anlam vermeye çalışan şair bile, zaman bile.
Oysa zamansızlık dokunmak istercesine nefesine neden görmüyordu gözler?
Elini salladığında dokunduğun bir nesne yok ise
Neden rüzgâr yaratıyor da zorluyor ateşini mumun hücremde...
Demek ki ayrıntıdan sızan bir hava
Ayrıntıdan, ayrıntı yoktu oysa bu bir hücre...

Yalnızlığımı tokatlayan elimin esintisi idi mumun ateşini zorlayan...

Seni de zorlayacak bu mısralar şairin anlattığı nedir diye
Ve diye diye bulacaksın sen de bir gün kendini bu şiirin içinde...

Bu şiiri okumadan ölen bir insan için ne elini sallayacak gücü
Ne de teninde rüzgârı hissedecek kadar şansı olmayacak.
Çok şanslısın biliyor muydun?

|10...