Rüzgarını Giyen Şiir

kendini ıslatan yaranın şavkında
dip parıltılar...

gölgemi çektikçe bir kaç damla yaştan
saçlarım uzuyor
sonra,
fenerini tutan şarkılar



sessizce açan gülün batan günü
ağarınca ışık
bir ağacın düş gövdesini
Ay kavrıyor
belli
bir saat
rüzgar şiiriyle
gölgeli duvarların zaman aralığına
kayıklar yüzdürüyor


solgun ışıkların ölüm işleğinde
inceden öpüş
ve yolculuğun martı çıglıgı
yamalı selam yüzüm ’e
tortu çabasına dökülmüş han
ki,
yalnızlığın gelincik göçüyle geçiyor
kör yıldızlar..
düğüm düğüm tarihin yaşlı ruhunda
mavi yazmalı oya
sis bir sündüs
serinliğine ırmaklar akan eğilim
uykuların tomurcuk sesiyle
dilime ürperir yaşam
yanık sular
ve sonsuz bağ gece
biraz ölmeden
söyleyin şimdi
yaralı mumları
kül ağrısına

...