Saat Beş'e Az Vardı

ben ağlarken...
geçip gittiği yerdeymişim dulgunluğunda zamanın
bir yay gibi gerginken bakışlarım
üzerini örtmüş korkaklığımın
yüreğim herkese sorarak
mesken tutmuş yıkık kenti hükmüne
bir durabilseydi zaman,dönüp bakacaktım
çocukluğuma miras bıraktığım gülüşlerime
küçüktüm ıssız cennetin sessiz sokaklarında
fırtınaları yalnızlığımla birleştirip
cesaretimi sakladım geleceğe
gözlerimdeki ışıkla karanlık gecelere yürüdüm
ben hayata dolu dolu güldüm

yorgun bir akşamın suskun köşesinde
unutmuştum geçmişin alaturka türkülerini
saat beş'e az vardı gidiyorum dediğimde
içim buruktu,vazgeçilmiş bir hayatı taşıyordum
sanki aklımı sonbahara saklıyordum
yaşadığım günler dünlerin yarınıydı
yavaş yavaş büyüyordum taa ki ertesi günlere
bazen bir kırçiçeği oldum,bazen acımasızlığın dikeni
yine de seviyordum şehrimi

gözlerimin daldığı her yere
iki damla gözyaşı bırakırdım gözbebeklerimden
mutluluktan ağlamayı özlemiştim
arasıra konuşsam da hep sessiz kaldım
sensiz ve renksiz işte böyle geçti baharım
bir tek kokusu taşıyordu duygularımı
kimseler inanmazdı,benim usuldu bazı aşklarım

birikti hep yüreğimde durgun ırmaklar
içimde çağlayanlar coşuyordu
sessizliğime ateş düşmüştü
sırf kalp atışlarıma inat yine de susuyordum
kırık bir kalbim vardı bir türlü söz geçiremediğim
bende yaşıyordum işte böylesi bir yaşamı
kimsem kalmamıştı
hep sessiz bir çığlık oldum,efkarlıydım
aksada gözümün yaşı
dimdik gururum vardı aleme karşı
köşeye savursada benliğimi dağıtamadı rüzgar
benim en olgun yaşım masumiyet çağımdı