Sabah Güneşi

güneş girerdi her sabah odamdan içeri
odam güneş dolardı ışıl ışıl
parlardı yanardı alev alev
yakmazdı serinleritdi ruhumu
okşardın o gelince saçlarımı
ellerimi tutardın sıkı sıkıya
bırakmıcak gibi...
öperdin koklardın
sanki benliğine kazımak için...

gene sıradan bir sabahtı
ama bu sefer o ışıltı yoktu
sönüktü kısıktı
irkildim kalktım olduğum yerden
yanımda yoktun gitmiştin
ellerim boştu artık
saçlarımı okşayan o pamuk eller yoktu
gitmişti...
beni öpen dudaklar uzaklardaydı şimdi
benliğimi almıştın koklarken öperken içine
gittiğinde oda sende kaldı...

günler günleri takip etti
her gün ışıltı saçan güneş
artık ışık vermiyordu
geç oldu ama anladım
sabah güneşi güzele doğarmış....