Sabahın Soğuğunda Gözlerimi Açtım

Sabahın soğuğunda gözlerimi açtım
Pencereden kırmızı güllere baktım
Hepsi bana arkasını dönmüş bana küsmüştü
Onun acısıyla pencereyi kapattım

Evimin odalarında dolaşırken sana ait anıları buldum
Hepsini tekrar hatırladığımda içim burkuldu
Evin her köşesinde sana ait izler hala duruyordu
Bir an önce o evden kaçtım, nereye gittiğimi bilmeden

Evet evden kaçmıştım ama geçmişim hala arkamdaydı
Bir köşeye oturdum gözlerimdeki yaşları siliyordum
Kalbim bendende perişan halde ağlıyordu
Yağan kar beni yerin dibine gömüyordu

Sabahın soğuğunda tekrar gözlerimi açtım
Bu sefer evde değildim ve şaşkın halde etrafa baktım
Üzerimde beyaz bir örtü ve beyaz giyinimli kız vardı
Nabzımı yokluyordu ve doktoru çağırdı

Doktor bana ''nasılsınız'' diye sorduğunda
Gözünün içine baktım, o anlamamıştı
Bedenim yaşıyor olabilir ama ben çoktan ölmüştüm
O an bunu söyleyememiştim, ne önemi varki
Ben çoktan bu hayata sövmüştüm.