Sadece

Çocukluğumda,

Çok dikkatsizdim
Sık sık düşerdim...
Acırdı kanardı dizlerim.

Ama

Muhakkak çevremde
Sevgi dolu gözler
Ve
Uzanan bir el olurdu
Acım dinerdi hemen.
Umursamadan
Kanayan dizlerimi
Kalkar koşardım yeniden.


Yıllar sonra

Bu akşam
Yalnızlık bahçemde
Anılarımın arasında
Dolaşırken
Birden bire
Düştüm çaresizliğimin içine.

Şimdi ise

Ne yazık ki
Ne uzanan eller
Ne de
Teselli eden gözler .
Vardı...


Artık
Acıyan
Kanayan
Dizlerim değildi.

Sadece yüreğimdi...


ENA.