Şafak Gözlü Yar

Sen
Acıyan y a n ı m
Görmeyen g ö z ü m
Acıya t u t a n a ğ ı m
Ş a f a k g ö z l ü y â r




Umuttu kâbusa uyanan
Dudağa ilişen emanet gülüşler
Kahkahalara mezeydi
Güneş sükûnetle çekilirken
Gözlerdi şafağa yol alan



Hem yakın/ hem uzağım
Hem acıtan/ hem iyileştiren
Özlemlere kan doğrayıp
Yaraya tuz basan
Acıyı avuçlarından
Mutluluğu gözlerinden yudumlarken
Sensizlikti göçünden kalan



Yazılır mı bu meret sensiz
Kelimeler avareleşir
Tökezleyip düşer dizelere
Yitip gider dehlizimde
Damarları arşınlayıp dolaşan
Şiirsin ben kadar
Hükmün olur her zerreye
Gün olurda tutunamazsan kirpiklere
Bil ki
Sığınağındır bu yürek