Sahibini Özleyen Hikayeler

Gittin kadınım
gözyaşlarımla sulandı bu kentin çiçekleri
sahibini arayan hikayelere yazıldın.

Hangi günahın düştüysen gönlünden
ellerin cehennem yangınıydı
cümlelerin içinden geçti bakışların da
hiçbir gidiş,
öptürmedi dudaklarından
notalarından düştün bilmediğin şarkıların...

Sustun kadınım
üşüdüm ayrılıkları uğurlayan caddelerde
kanatları sesini andırdı göçmen kuşların.
Hep
günbatımlarında özledim kendimi.
Hep
döküldün yüreğimden ellerime.
Sen ki mutsuzluğumun tiz sesiydin
dokunma n'olur
dokunma kadınım
bari, umudum bana kalsın...

Gittin
gölgen hep mi ayrılığa düşer kadınım
zaman hep mi devrilir içinin çocukluğuna
ahh ah
kahve kokan o bakışların
beni,
elleri SEN kokan gecelerimle bıraktın.
Bilirim kadınım
ben ne vakit seni özlesem
ıslanır dudakların...

Bilmezsin kadınım
güleç yüzlü çocuklar
çizemediğim bir gök durur ellerimde
seni susarım en çöl yanımla
sözcük sözcük çoğalırsın
ve sen bana gölgem kadar yakınsın...

Yoktun kadınım
sen soluğumdun, yoksunluğum
zaten hiç olmadın.
Her cümlede kırılgan gülüşlerime astım adını
bakma içimin dehlizlerine derin derin
sen hiç,
kışı olmadın ki uçurumların/

Dokunmadı kimse sen gibi sessizliğime
susuşun yağmurun rengiydi sonbaharda
ve hüznün,
sokak lambalarına asılıydı
sen anılarımızı
eski bir masada bıraktın...

İçtin kadınım, hiç'tin
bir keman sesi uğultusuydu acılar
bir ömür törpüsüydü acıttığın.
Acıdım,
acıydım,
acıttım,
acı,
a.!