Sahra Nöbeti

durağan

el değmemiş fiyort silsilesi gibiyim çoğu

bir ucumdan bir ucuma uçurum dolu

bir nebze yalan

çokça yavan bir hayat benimkisi

şatafattan uzak

dingin bir göl misali

içim

istif istif kadavra yığını

kavmi telef olmuş kayıp kıta

dışım

süt liman

bütün yollarını yürüyerek aşmaya çalışan aylak misali

rastlanmadı izime hiç​bir şiirde

konu olamadım hiçbir kitaba

ya da hiçbir romana

yan karakterde bir lakırdı mesela

ya da bir hikayedeki

bir paket sigarayı uzatan bakkal amca

ne varsa gece hayalini kurduğum

hep yarına

hep öteki güne ötelemişim

kaburga kemiklerimden ibarettir 

mapusluğumun duvarları

sığınacak bulut da yok göğsümde

yağmur da yağmıyor hanidir

nicedir kuru gözlerim

densizliğine verip heveslerimin

korkularımı kördüğüm yapıp

sürgün etmişim masalları

hanidir bölük pörçük uykularım

kötü günler için sakladığım

haki parkam pas tutalı hayli vakit olmuş

yalnızlığımı pay ettiğim ayna kırık

bütün geceler dinsiz imansız puşt yuvası sahra nöbeti

sabahlar gırcırlı koyu karanlık

çakılmış kalmışım buraya

bu boşluğa

ne bir inilti var

ne bir mırıldanma

ne bir ihtimal

(Gerçi nereye gidesim var bilmiyorum... Nereye, kime aitim? Bunu da bilmiyorum hiç... Ya da olmam gereken yer neresi? Kaldı ki nereye gitmek istesem bir adım önü mayın tarlası... Bilsem, nereye ait olduğumu, göze alırım muhtemelen ölümü ve mayınları... Ölüm zaten hep içimde değil mi, peşim sıra gelen? Belki de vakit erken gitmeye ya da ölmeye... Gel gör ki; zaten ölmek değil mi biz kulların asli yükümlülüğü? Değil mi ki; her kul yatacak yer peşinde? Ne fark eder; ha içimde mahpusum, ha kara toprakta... Ne fark eder ki; yar yanımda olmadıktan sonra?)

Çünkü

dilim

köz yığınağı

kalbim

ben gibi

uçsuz bucaksız meçhul tunçtan çöl

ne serap

ne vaha

ne varsayım

damarlarımda yol alıyor kahrım

boğazımda boğum boğum dizeler

sen diye kollarına teslim olacağım

ufak bir rüzgâr kımıltısı bile yok

soğuk sabahların seher yeline razı tenim

oysa

gözyaşın gözlerimden dökülürdü

hayallerim kelimelerinden