Şahsenem

Bana kendinden bir acı ver Şâhsenem 

Katlanmayı öğret ama !

Pervasız  uğuldayan rüzgara,  kanat sür 

Patika yollardan al tozumu,

üstüm başım,  sevda yamaları dolu !

Dikişi sökülmüş kaç yaram var bilsen !

Siyah gölgeli bulutlara,  sığınak olmuştur gözyaşlarım

Gürlese umutlarımın  dizgini kopmuş vaveylaları 

Sel öğütür gözlerin Şâhsenem 

Doğrusu sende bacası solundan kırık bir evde doğmuştun 

Kapı eşiğinde  unutulmuş bir çocuk olmak,

Tarak sürmeden saç uzatmak,

Sürmeli gözlerle  ağlamak 

Ve ahraz hıçkırıkları yutmak kolaydı senin için.

Bir sonraki seneye serpilmen beklenmedi 

El kapısında küçük gelin olmak 

Baba ocağına büyük kız olmaktan yeğ sayıldı 

Sende  büyümeden filizleri kesik bir dal oldun

Kök salman beklenirken uçtan uca kurudun 

On altısında anne olmaktı, "Şâhsenem"

Tınısına çomakla dokunmaktı geçmişin 

Tencerede bulgur katması 

Güpürsüz  bir yatakta 

Süpürge tohumu silkelemekle 

Hışırtılı bir sabaha uyanmaktı  "Şâhsenem"

Sen derdini sandığa saklayalı

Küf tutan, kaç badana eskitti şu çatlak duvarlar !

" Kaç gözyaşı kuyusu var göğsünde? Bilinmez" 

Bana kendinden bir acı ver "Şâhsenem"

Katlanmayı öğret ama !

Murat Çakıroğlu

Nihâi

Kız kardeşimin şahsında küçük yaşta gelin olan kız çocuklarına ithafen yazdığım şiirdir...