Sahte Kahkahaların Egoist Kahramanları

kocaman bir boşluk hayat,
içine hiçbir şey sığmayan ,
ya da herşeyi saklayan...
zamansız çelişkilerin koynunda,
sabahlıyorum...

umutsuz akşamlarda batıveriyor aniden güneş,
sessizliğin hırçın dalgalarla son bulduğu,
kafesvari bir yaşam,
ve güvensizliklerin en üst mertebesinde,
kararıyor duygularım...

hergün bir yenisinin başlayıp,
bir eskisinin bittiği,
kahpe dostlukların,
çıkarçı gülümseyişlerinde son veriyorum,
sahte kahkalara...
ona buna sataşmak şöyle dursun,
bir de kendimi kapatıyorum bütün harabelere...

insanlar ki, harabe,
insanlar ki, kahpe..
dostluklar ki tükenmiş,
bitmiş bir kaç yogun kan pıhtısı...
kuyu kazmıyor artık düşmanlar ardından,
zaten dost dediğin yapıyor onu...

stabilize edilmiş bir aşk büyütüyorsun içinde,
hiç sormadan parçalıyorlar bir anda...
unutmak o kadar kolaymış gibi...
sanalda yaşanıyor bütün ilişkiler,
karmaşık ya da gerçek...
sevemiyorsun kimseyi,
ve yapamıyorsun da işte,
ne gerçek bir aşk ile yoğrulabiliyor hayat,
ne de bir kaç sahte kahkahayla...

herşeyin yalan oldugu kahpe bir dünyada,
şiir yazmaya kalkıyor şair,
en içten duygularıyla,
yüreğinden gele gele...
sanat diyor, kahpeliğin bulaşmadıgı tek yer kalmışçasına...

yine kimse anlamıyor seni,
anlatamıyorsun da zaten...
anlatsan da kimse dinlemez artık..
sadece ben diyen bir toplumun insanıyken ,
ne bekliyorsun ki sevdiğinden ,
değer verdiklerin sorun çözmekten çok,
sorun oluyorsa,
ve bir de henüz sabahken güneş batıyorsa,
belli işte bir yerlerde bir pisliğin oldugu...

selam verip borçlu çıktıkça,
menfaatin için, duygu sattıkça,
bilmiyorum ne kadar daha yaşanır,
sahte kahkaların egoist kahramanlarıyla...

yine de içimi dökecek bir kağıdım var ya,
bu da yeter şimdilik bana...
_____________________________________________