Şakalaştık Alanlarıyla Dünyanın

bir son bulup ona dikkatlice bakmaktan
kendime zaman ayırıp bir elimle diğerine
geçerken kaybolan arkalar vardı
dedim ki
sakın ses verip incitmeyin beni
en yüksek uzantısından dibine kadar kendimi tadacağım

topluca güçlü bir ormanın içinde durduk
o gün gündüz binlerce patikadan
dostlar arkadaşlar kardeşler
bacılar avratlar
sonu şaka olsun diye bilinmeyen yollara girdik
kimisi bir gül bulup uyudu
kimisi dağlar var dedi gökyüzüne bulaşık
oturup şakalaştık yalanlarıyla dünyanın

gün doğarken miydi bilmiyorum
oyukların kıyısına güneşler değdi
bir çiçek yürüdü sanki kalbimizin yörüngesinden
koşup öpüşmek istedim
o ilk bakışlar yağmurların şarkısını söyledi
ışıklarının alev aldığı ağacın altında

üşüyenler için tutuşan kollar
aşkın tutkusunu sürüklüyordu sonsuzluğa
dokunan yıkılıyor son nefesini veriyordu
ne güzeldi ölmek iki göz arasında

yalnızlığımıza kurulup ayrıldık dostların ülkesinden
biz bize iki çoğul
son baharlar gelene dek ağladık
çok sevdik
bütün baharlar çocukmuş meğer.